Politycy na celowniku hakerów. Kto zaliczył włamanie na konto? 27 lutego 2021, 10:29 FACEBOOK. X. E-MAIL. KOPIUJ LINK. W ostatnich miesiącach politycy Zjednoczonej Prawicy seryjnie padająNiemalże od początku inwazji Rosji na Ukrainę hakerzy głównie skupieni wokół kolektywu Anonymous przeprowadzali szereg ataków na rosyjską infrastrukturę. Wszystkie te działania mocno psuły Kremlowi krew. Jednak tym razem to Rosjanie postanowili odpowiedzieć w podobnym stylu, publikując materiał wideo, który to na swoim Twitterze podała dalej Nexta. ⚡️#Russian hackers Killnet announced the launch of a global cyber attack on the #US, #UK, #Germany, #Italy, #Latvia, #Romania, #Lithuania, #Estonia, #Poland and #Ukraine. — NEXTA (@nexta_tv) May 16, 2022 "Naziści i rusofoby" W udostępnionym filmie rosyjscy haktywiści mówią o "znoszeniu ataków nazistów i rusofobów" oraz byciu przez nich obrażanymi. Ponadto, dodają, że "rosyjski cyberspecnaz podejmuje zadanie walki za Rosję". Warto podkreślić, że nie jest to pierwsze tego typu działanie rosyjskich hakerów - szczególnie w ostatnim czasie. O ile przez ostatnie miesiące słyszeliśmy głównie o działaniach "zamaskowanych", tak ci odpowiadali tym samym, ale na o wiele mniejszą skalę. Poza tym jeszcze przed wojną głośno było o różnych próbach, a jeszcze w marcu "skanowali amerykański system energetyczny", co mogłoby doprowadzić do ataku na większą skalę. Wśród wymienionych przez Killnet państw znajdują się Stany Zjednoczone, Wielka Brytania. Niemcy, Włochy, Łotwa, Rumunia, Litwa, Estonia, Polska oraz Ukraina. Kilka dni temu pisaliśmy o tym, że grupa Anonymous zapowiedziała zintensyfikowanie działań przeciwko firmom powiązanym z Kremlem. Źródło: Świat filmów, seriali oraz gier wideo opartych na komiksowym uniwersum wydawnictwa DC Comics. Obejmuje on zarówno samodzielne produkcje inspirowane kolejnymi tytułami DC, jak i oparte na Chociaż od czasu oficjalnego zakończenia drugiej wojny światowej mija 70 lat, to hitlerowcy stale nie pozwalają o sobie zapomnieć. Dowodów nie trzeba daleko szukać. Jeszcze pod koniec marca (!) okazało się, że archeolodzy znaleźli w środku argentyńskiej dżungli dziwne bunkry, które najprawdopodobniej miały być schronieniem dla nazistowskich oficjeli. Ale w zasadzie nie ma się czemu dziwić. Tuż po zakończeniu największego konfliktu w dziejach świata za zbrodniarzy wojennych uznano 160 tys. ludzi. Jedynie 60 tys. stanęło przed sądem, a jedną trzecią skazano. Liczby mówią same za siebie. Niemieccy zbrodniarze uciekali przed karzącą ręką sprawiedliwości najdalej, jak tylko mogli. I wcale nie szło im to najgorzej. Wielu z nich do tej pory uniknęło sądu. Przyjrzyjmy się bliżej znalezisku ekipy naukowców z Buenos Aires, którzy zaczęli węszyć w dżungli głównie ze względu na lokalne legendy. Do odkrycia doszło na terenie parku Tey Cuaré, nieopodal siedmiotysięcznego miasteczka San Ignacio. Jak relacjonuje argentyński dziennik „Clarín”, żeby dojść do bunkrów, trzeba się wspinać stromymi ścieżkami, a drogę torować przy użyciu maczet. Po dotarciu na miejsce podróżnik zobaczy trzy budynki, których ściany mają grubość kilku metrów. To lokale mieszkalne i magazynowe, ale wśród nich można znaleźć nawet punkt widokowo-obserwacyjny. Z jednej strony, gęsta dzika dżungla, z drugiej - granica z Paragwajem, którą można było w każdej chwili błyskawicznie przekroczyć. Tak na wszelki wypadek. - To miejsce dogodne do obrony, trudno dostępne, gdzie można żyć w ukryciu. Wierzymy, że znaleźliśmy schronienie nazistowskich liderów - powiedział Daniel Schávelzon z Uniwersytetu w Buenos Aires Agencji Reutera. W okolicy znaleziono niemieckie monety z lat 1938-1941 oraz porcelanę opatrzoną wymownym podpisem „Made in Germany”. Naukowcy podkreślają, że wybudowanie schronu wymagało wiele wysiłku, a rozwiązania architektoniczne na pewno nie były stosowane przez miejscowych. Jak relacjonuje „Clarín”, budynki powstały w pierwszej połowie 1940 r., ale najprawdopodobniej nikt nigdy ich nie zamieszkiwał. Dlaczego? Bo wcale nie było takiej potrzeby. Argentyna za czasów rządów Juana Domingo Peróna z otwartymi rękami przyjmowała zbrodniarzy wojennych III Rzeszy. To dlatego oni tak chętnie tam wyjeżdżali, w końcu to miejsce dawało im poczucie bezpieczeństwa. Jechali, mimo że podróż wcale nie należała do najlżejszych - w końcu Berlin od Buenos Aires dzieli (w linii prostej) grubo ponad 11 tys. km. O powojenny los swoich kolegów z SS najprawdopodobniej postanowił zadbać już sam Heinrich Himmler, który osobiście odpowiadał za eksterminację Żydów w Europie. Jak głosi plotka, to on zajął się organizacją słynnej, a zarazem owianej tajemnicą, organizacji ODESSA (Organisation der ehemaligen SS-Angehörigen, czyli Organizacja Byłych Członków SS). Choć niektórzy badacze twierdzą, że działalność tej tajnej siatki jest tylko mitem, a w rzeczywistości za ewakuacją brunatnych przestępców tak naprawdę stali Amerykanie i Watykan. Opinię sceptyków zostawmy jednak z boku i przyjrzyjmy się samej działalności ODESS-y. Jak nietrudno się domyślić, jej głównym zadaniem była organizacja operacji przerzutu Niemców, a także nazistów innych narodowości, w bezpieczne miejsce, czyli do Ameryki Południowej oraz do krajów arabskich. Do przeprowadzenia takiej akcji trzeba było środków finansowych, których niedługo po zakończeniu wojny hitlerowcom nie brakowało. Tyle że te bajeczne bogactwa - przynajmniej jeśli chodzi o ucieczkę za ocean - trzeba było w jakiś sposób przerzucić przez Atlantyk. Nie było to tak proste jak dziś - w końcu system bankowych operacji międzynarodowych SWIFT powstał dopiero w 1973 r. Potrzebne było do tego wsparcie przychylnego rządu. Kooperacja finansowa między III Rzeszą a Argentyną zaczęła się jeszcze podczas wojny. Mowa zarówno o niemieckich koncernach i bankach, jak i majątku prywatnym. Już w 1942 r. Joseph Goebbels zdeponował ponad 12,8 mln dol. w jednym z banków Buenos Aires. Zresztą, jeśli chodzi o lokowanie środków, dla hitlerowców Argentyna była numerem dwa zaraz po Szwajcarii. Nazistowskie okręty podwodne miały często lądować nocą przy ujściu Rio de la Plata (przy nim leży Buenos Aires). Podobno były po brzegi wypełnione złotem, srebrem oraz diamentami, których strzegli niemieccy agenci. Silvano Santander, publicysta i poseł argentyński, stwierdził w 1955 r., że w czasie upadku III Rzeszy do jego kraju trafiło bogactwo o wartości 8 mln amerykańskich dolarów. Najprawdopodobniej te wiadomości są wyssane z palca, ale przecież w każdej plotce kryje się ziarnko prawdy...Wróćmy jednak do domniemanej działalności ODESS-y i osób, które były objęte gwarantowaną przez nią ochroną. Chociaż nie ma pewności, czy organizacja założona przez Heinricha Himmlera rzeczywiście istniała, to jedno jest jasne jak słońce: zbrodniarze hitlerowscy uciekali ze Starego Kontynentu najczęściej przez Włochy. W praktyce miały im pomagać Międzynarodowy Czerwony Krzyż, Watykan i Amerykanie. Taką tezę lansuje w swojej książce Gerald Steinacher, historyk z Południowego Tyrolu, autor książki „Naziści w ucieczce. Jak nazistowscy zbrodniarze wojenni w latach 1946-1955 uciekali przez Włochy za morze”. Początek drogi nazistowskich uciekinierów zaczynał się głównie w Austrii i na południu Niemiec. Jeśli weźmiemy pod uwagę to, że było tam pełno uchodźców - jeńców wojennych, Żydów czy ludzi wysiedlonych, którzy po koszmarze wojennym szukali lepszego jutra - wcale nietrudno było wtopić się w tłum hitlerowskim oprawcom. Kluczem do wolności okazała się przełęcz Brenner na granicy austriacko-włoskiej. Z biegiem czasu trasa uciekinierów doczekała się konkretnego określenia. Nazywano ją linią szczurów albo klasztornym szlakiem. Tę drogę ucieczki wybrało 90 proc. nazistowskich zbrodniarzy. Na całym procederze zarabiali przede wszystkim górale, którzy doskonale znali trasę przez Alpy. „W przypadku Żydów przewodnicy czekali, aż zbierze się sześć osób, które przeprowadzano za ryczałtową opłatę 4 tys. szylingów. Znani narodowi socjaliści musieli zapłacić znacznie więcej: po tysiąc szylingów na głowę” - pisze Steinacher. Zdarzało się, że po drodze, w tym samym miejscu, nocowali Żydzi zmierzający do Palestyny i ich oprawcy z czasów drugiej wojny światowej. Rzesze zbrodniarzy znajdowały schronienie głównie na terenie Tyrolu Południowego (inna nazwa to Górna Adyga, region w północnych Włoszech przejęty od Austrii po I wojnie światowej) ze względu na niemieckojęzyczną ludność, która przychylnie spoglądała na uciekających hitlerowców. Uciekinierzy podszywali się pod miejscowych, bo na ich korzyść działał układ Mussoliniego z Hitlerem zawarty jeszcze w roku 1939. Porozumienie zakładało, że miejscowi Niemcy mogli zrzec się włoskiego obywatelstwa i przenieść się na tereny III Rzeszy. Po wojnie ci ludzie byli formalnie bezpaństwowcami, którzy dysponowali prawem do paszportów Międzynarodowego Czerwonego Krzyża. Z punktu widzenia hitlerowskich zbrodniarzy uciekinierów nie mogło być lepiej. Zresztą burmistrz miejscowości Tramin pomagał w ewakuacji. Wystarczyło wystawić nazistom dokumenty z nową tożsamością. A włodarz dysponował oczywiście odpowiednią ilością czystych blankietów. Swoje trzy grosze do sprawy dorzucił też Perón. On też pomagał hitlerowcom zacząć drugie życie. Zgodnie z informacjami zawartymi w archiwach tajnych służb z Chile i Brazylii argentyński prezydent miał sprzedać 10 tys. niewypełnionych paszportów ODESS-ie. Poza tym, odkąd w 1938 r. Perón trafił na Stary Kontynent jako obserwator wojskowy, wcale nie krył swojego zafascynowania narodowym socjalizmem czy autorytarnym kultem Benita Mussoliniego. Ale nie tylko przywódca Argentyny przyłożył rękę do pomocy zbrodniarzom. Jeszcze na rok przed zakończeniem wojny amerykański wywiad wnioskował, że władze Międzynarodowego Czerwonego Krzyża były sterowane przez niemiecką agenturę. Organizacja musiała wiedzieć o masowej zagładzie przeprowadzanej przez Niemców najpóźniej w roku 1943. Jak wiadomo, MCK nie uczynił jednak nic, by pomóc ofiarom hitlerowców. „Jest relatywnie jasne, że Paul Ruegger, prezydent Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża, wiedział o nadużyciach. Był wielkim germanofilem, podobnie jak jego poprzednik Carl Jacob Burckhardt. Obaj nastawieni byli antysemicko. Pewne sympatie dla sprawy nazistów w MKCK z pewnością istniały” - stwierdził Gerald Steinacher w wywiadzie dla niemiecko-austriackiej telewizji 3Sat. Jakie było oficjalne stanowisko MKCK? Organizacja podkreślała, że konwencja genewska (to ona wprowadziła w 1864 r. Czerwony Krzyż do prawa międzynarodowego) dotyczyła jedynie jeńców wojennych. Ale nawet jeśli weźmiemy pod uwagę potencjalny antysemityzm kierownictwa i germanofilię, o których mówił Steinacher, to pozornie trudno zrozumieć zaangażowanie w pomoc dla nazistów Amerykanów czy Watykanu. Trzeba jednak wziąć pod uwagę, że tuż po zakończeniu drugiej wojny światu groził kolejny konflikt zbrojny. I to najprawdopodobniej taki, o jakim nikomu się dotąd nie śniło. Tym razem na linii Stalin - reszta świata. Władze kościelne doskonale zdawały sobie sprawę z zagrożenia, jakie niósł ze sobą komunizm. A zbrodniarze hitlerowscy byli przecież specjalistami od walki z czerwoną zarazą. Wiedzieli o tym nie tylko każdym razie tuż po zakończeniu wojny sporą rolę w całym procederze na pewno odegrał austriacki biskup Alois Hudal, autor książki „Fundamenty narodowego socjalizmu”, którą zadedykował Führerowi. Duchowny liczył, że uda mu się sprowadzić hitlerowskie Niemcy na katolicyzm. Ba, dostał nawet złotą odznakę partyjną NSDAP. I najwidoczniej wcale o tym nie zapomniał, kiedy wojna się skończyła. W tym czasie Watykan powołał do życia instytucję Pontifica Commissione Assistenza, która przyznawała dokumenty tożsamości. Co prawda były one respektowane jedynie w kilku krajach, niemniej realnie przyczyniły się do pomocy w ucieczce nazistowskich zbrodniarzy. Jeden z listów polecających tej instytucji załatwił sobie sam Adolf Eichmann, zbrodniarz, który zajmował się koordynacją i wykonaniem planu ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Za Eichmanna poręczył ks. Eduard Dömöter - bliski współpracownik biskupa Hudala. Z kolei sam Hudal pomagał z ramienia Watykanu internowanym Niemcom w ramach Assistenza Austraica. Ale w tym wypadku „pomoc” nie jest najlepszym określeniem. Mówiąc wprost: biskup ratował zbrodniarzy wojennych przed sądem. W jego domu ukrywało się nawet pięciu zbiegów jednocześnie. To duchowny zorganizował ucieczkę Franza Stangla, Austriaka, który był komendantem obozów śmierci w Treblince i Sobiborze. Pomoc Hudala jest na tyle gorącym tematem, że historycy do tej pory dyskutują, czy o całym procederze wiedzieli papież Pius XII i jego następca Paweł VI - duchowny, który nadzorował działalność Pontifica Commissione. Najprawdopodobniej wiedział. Amerykanie pewnie też, skoro załatwiali swoim agentom ewakuację tą samą drogą, którą uciekali zbrodniarze wojenni. Zapewne świat do tej pory nie rozliczyłby wielu zbrodniarzy, którym udało się zbiec z Europy, gdyby nie działalność dociekliwych historyków i ludzi określanych mianem łowców nazistów. Chyba najsłynniejszym z nich był Szymon Wiesenthal, człowiek, który na własnej skórze odczuł Holokaust, a za cel swojego życia obrał odnalezienie ukrywających się hitlerowców. To on doprowadził do ujęcia i osądzenia Adolfa Eichmanna. I to on odkrył ODESS-ę. - Na jego trop [Eichmanna - red.] wpadłem w 1953 r. i nikt mi wtedy nie wierzył. Dopiero w 1959 r. zaczęto mówić o tym w Izraelu, poza tym jeden prokurator niemiecki zawiadomił rząd Izraela o tym, że Eichmann prawdopodobnie ukrywa się w Argentynie - wspominał Wiesenthal w wywiadzie udzielonym w 1999 r. dla magazynu „Nigdy Więcej”. - Był bardzo zdyscyplinowany i ślepo wierzył partii, jestem pewien, że gdyby jego przełożony powiedział: Weź książkę telefoniczną i zabij wszystkich ludzi na „P” lub na „K”, to on by to zrobił. Eichmann został osądzony i powieszony przez władze Izraela. Agenci Mosadu dopadli go 11 maja 1960 r. w Buenos Aires. Oficjalnie nazywał się wtedy Riccardo Klement. Wpadł, bo czuł się na tyle pewnie, że ułatwiło to agentom porwanie - oficjalnie Argentyna nie zgodziłaby się na ekstradycję. W każdym razie Eichmann podszedł do mężczyzny, który naprawiał samochód nieopodal jego domu. Kiedy tylko znalazł się obok nieznajomego, ten wciągnął go do rowu. Stamtąd został zabrany na lotnisko i błyskawicznie przetransportowany do Jerozolimy. Wyrok śmierci wykonano 1 czerwca 1962 r. Prochy zbrodniarza wysypano do morza, by nikt nigdy nie mógł postawić mu pomnika. Ale wielu kolegów Eichmanna miało o wiele więcej szczęścia. Wśród tych, którzy wymknęli się wymiarowi sprawiedliwości, był chociażby Aribert Heim, którego więźniowie obozu KL Mauthausen--Gusen, ze względu na wyjątkowy sadyzm, nazywali Doktorem Śmierć. - Dr Heim miał zwyczaj sprawdzać stan uzębienia ofiar. Jeśli ktoś miał zdrowe zęby, wtedy doktor uśmiercał go zastrzykiem, odcinał głowę, zostawiał ją w krematorium na parę godzin, żeby odpadły z niej wszystkie miękkie części, a później preparował czaszkę dla siebie albo znajomych, aby służyła jako ozdoba biurka - zeznał Josef Kohl, jeden z więźniów, który przeżył obóz. Psychopata i sadysta pokroju Heima przeżył wojnę i przez lata zwodził wymiar sprawiedliwości i łowców nazistów. Po latach okazało się, że podobno zmarł w 1992 r. w Egipcie na raka odbytu. Odkąd dowiedział się, że jest poszukiwany, ukrywał się w Ameryce Południowej, na Bałkanach i w Danii, by wylądować w Egipcie. Miał przejść na islam i zmienić nazwisko na Tarek Farid Husajn. Ale nie on pierwszy i nie ostatni przez lata zwodził organy ścigania. naziści - wszystko, co powinieneś wiedzieć na ten temat. Kliknij i dowiedz się więcej! - wydarzenia.interia.pl Ten pościg za nazistowskimi zbrodniarzami będzie trwał do końca - zapewniają pracownicy Centrum Wiesenthala. Na ich celowniku pozostają Aribert Heim i Alois zbrodniarz podejrzany o skazanie na śmierć 16 tys. Żydów został aresztowany w Budapeszcie po tym, jak dziennikarze brytyjskiego "The Sun" odnaleźli go w węgierskiej informacji, którymi dysponuje Centrum Szymona Wiesenthala, żydowska grupa zajmująca się prawami człowieka i pielęgnowaniem pamięci o Holokauście, 97-letni Ladislaus Csizsik-Csatáry był szefem policji w słowackich Koszycach, w tym czasie okupowanych przez Węgry, i odegrał kluczową rolę w deportacji 300 Żydów latem 1941 r. na Ukrainę, gdzie zostali oni zamordowani. Csizsik-Csatáry jest także podejrzany o pomoc w organizacji wiosną 1944 r. deportacji ponad 16 tys. Żydów do Auschwitz w okupowanej przez Niemców zaskoczony przez dziennikarzy "The Sun", nie spodziewał się, że zostanie jeszcze kiedykolwiek rozpoznany. Dziennikarze brytyjskiej gazety zrobili mu zdjęcia - Csizsik-Csatáry na zakupach zamykający im drzwi przed nosem. Fotografie przedstawiają starego, ale poruszającego się o własnych siłach człowieka. Człowieka, o którym sąsiedzi mówią, że jest przemiłym staruszkiem. Wszyscy bez wyjątku byli w szoku, kiedy usłyszeli o przeszłości "przemiłego staruszka".Csizsik-Csatáry trafił właśnie za kraty. Lubił bić więźniarki batem i patrzeć, jak strażnicy strzelają do rozpaczliwie próbujących uciec ŻydówCentrum Szymona Wiesenthala przekazało węgierskim prokuratorom informacje o Ladislausie Csizsiku-Csatárym. Efraim Juroff, szef izraelskiej sekcji Centrum, która prowadzi operację "Ostatnia szansa" (chodzi o znalezienie i wymierzenie sprawiedliwości jak największej liczbie wciąż pozostających na wolności nazistowskich zbrodniarzy zanim wymrą) powiedział, że potwierdza tożsamość nazisty. - Potwierdzam, że László Csatáry został zidentyfikowany i znaleziony w Budapeszcie. Obecnie zajmujemy się tym, by został zaprowadzony przed oblicze sprawiedliwości. To obowiązek naszej generacji, generacji po Holokauście - powiedział."The Sun" napisał, że Csizsik-Csatáry uciekł z Koszyc (które wówczas nazywały się Kassa), kiedy alianci odnieśli zwycięstwo, a on sam został skazany na śmierć za zbrodnie wojenne. Uciekł do Kanady, gdzie - podobnie jak wielu innych nazistów w innych krajach - stworzył nową tożsamość i pracował jako handlarz sztuką, jednak w 1997 r. zdemaskowano go i pozbawiono obywatelstwa. Prawnicy mężczyzny utrzymują, że Csizsik-Csatáry nie wiedział, gdzie są wysyłani Żydzi. Węgierscy prokuratorzy poinformowali, że zbierają informacje na temat sprawy. Uważają, że potrwa ona co najmniej kilka miesięcy. Prokurator Tibor Ibolya powiedział "The Sun", że przebywający w areszcie domowym Csatáry utrzymuje, że zaledwie wypełniał rozkazy. Odnosząc się do jego wieku, dodał w wypowiedzi dla gazety: "To, że przebywa on w areszcie domowym, już jest dla niego szokiem. Musimy zrobić wszystko, by upewnić się, że ten człowiek żyje i jest w stanie wytrzymać proces. Myślę, że sprawa potrwa miesiącami". Podeszły wiek poszukiwanych nazistowskich zbrodniarzy to częsty argument ich Efraim Zuroff z Centrum Wiesenthala uważa jednak, że starość niczego nie usprawiedliwia. Napisał w "The Sun": Mijający czas nie umniejsza winy zbrodniarzy wojennych. Starość nie powinna chronić ludzi, którzy popełniali masowe morderstwa. Jeśli Csizsik--Csatáry jest zdrowy, to nie ma powodu, by ignorować jego mroczną przeszłość tylko dlatego, że urodził się w 1916 przeszłość Csizsika-Csatáry'ego na pewno do mrocznych należy, podobnie jak innych nazistowskich zbrodniarzy już ujętych i doprowadzonych przed sąd. Węgier czerpał ponoć przyjemność z bicia kobiet batem, który nosił zatknięty za pasem. Miał zmuszać także więźniów to kopania dołów w ziemi. Gołymi rękami w zamarzniętym gruncie. Bił ich psią smyczą i lubił patrzeć, jak strzelano do nich podczas prób ucieczki. Tak wynika z dokumentów, w posiadaniu których jest Csizsika-Csatáry'ego Centrum polowało od lat. Pozostawał na pierwszym miejscu listy najbardziej poszukiwanych nazistowskich zbrodniarzy po tym, jak ujęto w latach 60. Adolfa Eichmanna, Karla Linnasa, Dinko Šakicia, Herbertsa Cukursa, Andrija Artukovicia, Franza Stangla czy Klausa Barbie. Przydomki, jakie im nadano, nie pozostawiały wątpliwości: Barbiego nazywano rzeźnikiem z Lyonu, a Artukovicia Himmlerem Bałkanów. Wszyscy ci mężczyźni zostali ujęci. Eichmann został po tym, jak agenci Mosadu wyśledzili go w Argentynie, skazany na karę śmierci i powieszony. Dinko Šakić, komendant jednego z obozów koncentracyjnych skazany na 20 lat więzienia, mówił jeszcze w 1994 r., że zrobiłby to jeszcze raz i że żałuje, iż nie zabił większej liczby Serbów. Cukurs, który lubił zamykać Żydów w płonących synagogach, został zastrzelony przez agentów Mosadu, którzy zwabili go, rzekomo w interesach, do Urugwaju (mieszkał wówczas w Brazylii).Doktor Efraim Zuroff mówi, że w czasie 32 lat, które minęły, od kiedy poluje na ukrywających się nazistów, żaden z nich nie wyraził skruchy. "Nie mówili o poczuciu winy czy wyrzutach sumienia. Nigdy" - napisał dla "The Sun". Na wolności wciąż pozostaje wielu nazistowskich zbrodniarzy. I grube ryby, jak dr Aribert Heim i Alois Brunner, bliski współpracownik Eichmanna i twórca komór gazowych, w których zginęły tysiące Żydów. Heim na liście najgorszych nazistowskich zbrodniarzy wojennych zajmuje miejsce tuż obok nazwiska dr. Mengele. O śmierci Heima poinformował w latach 90. jego syn, jednak wielu badaczy wątpi w tę wersję wydarzeń. Są i inni: 93-letni dziś Gerhard Sommer, Wołodymyr Katriuk (90), Karoly Zental (90), który polował na Żydów w Budapeszcie, Soeren Kam (90), Ivan Kalymon (91), Algimantas Dailide i Helmut Oberlander, który był częścią niemieckiego "komanda śmierci".Ujęcie ich, podobnie jak wytropienie i aresztowanie Csizsika-Csatáry'ego, nie jest tylko kwestią ukarania zbrodni sprzed lat. Jak mówi dr Zuroff, jest to kwestia odpowiedzialności naszej generacji.
Nowe badania pokazują, że byli naziści zajmowali wysokie stanowiska w urzędzie. Jak pisze "Spiegel" , Heinrich Luebke, prezydent w latach 1959-1969, zataił fakt, że był członkiem sztabu
Dotyczy losów sprawców Holocaustu – morderców i ich współpracowników. Tego, co stało się z nimi po klęsce i śmierci Hitlera, ich Führera, którego wielbili i za którym tak wiernie podążali, dopuszczając się ludobójstwa. Omówione w niej zostały postępowania sądowe wszczęte po upadku III Rzeszy w stosunku do 30 nazistów, którzy przeżyli II wojnę światową. Premiera (Świat)16 grudnia 2011 Premiera (Polska)16 września 2013 Liczba stron544 Autor: Donald McKale Gatunek:Historyczna Wydawca: Polska: Warszawskie Wydawnictwo Literackie MuzaCU6r.